حقوق بشر، حقوق ابتدایی و اولیۀ هر انسان است که به صرفِ انسان بودن از آنها بهره مند می‏گردد. حقوق بشر که در اصل منشأ اخلاقی دارد، حقوقی کلی، جهان‌شمول، به‌هم پیوسته، غیرقابل سلب و اسقاط و الزامی بوده که کلیۀ افراد انسانی بدون هیچ‌گونه تعبیض و امتیازی، به‏صورتِ طبیعی و برابر از آن مستفید می‌شود، لذا هیچ فردی در هیچ جای دنیا از این حقوق محروم نشده و این حقوق او نقض شده نمی تواند و نقض این حق در مورد یک فرد، به‏ معنای نقض حقوق آحاد بشر به حساب می‌آید.
به رسمیت شناختن و رعایت حقوقِ بشری، اساسِ آزادی و عدالت را تشکیل داده و زمینه‌ساز حفظ و ترویج منافع تمام بشریت و در نتیجه صلح و امنیت جهانی می باشد. حقوق بشری در اسناد بین المللی، به ویژه اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، انعکاس یافته است؛ مصادیق کلی حقوق بشر را حقوق مدنی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حقوق جمعی یا حقوق همبستگی تشکیل می‏ دهند که بدون تفکیک و یکجا باهم رعایت می‌گردند و هیچ مرجع داخلی و بین‏ المللی حق محدود ساختن و سلب بی‌رویۀ آنها را ندارند. سازمان ملل متحد و نهادهای بین‌المللی بشردوستانه در راستای توسعۀ حقوق بشر و جلوگیری از نقض آن فعالیت دارند؛ اما در عمل، رعایتِ کامل حقوق بشر در حد یک آرمان باقی مانده [به خصوص در جهان سوم]؛ دلیل عمدۀ آن را هم عدم آگاهی اکثریت آحاد بشر از این حقوق و نقض آن از سوی دولت‏ها در این کشورها تشکیل می‌دهد. از ینرو فعالیت در راستای شناسایی موانع موجود در راه رسیدن به حقوق یادشده و ارایۀ راهکارهای علمی برای برون‌رفت از این بُن‌بست، وظیفه یی بس بزرگ انسانی است که «نماد عدالت» به سهم خویش متعهد به کار و تلاش بی‌دریغ در این زمینه می‏ باشد.