مهاجرت که عبارت از کوچ کردن از محیط کشور مادر و جغرافیای بومی و اقامت در جغرافیا و کشور جدید می ‏باشد، یک رسم طبیعی میان افراد بشر است. مهاجرت گاهی اوقات ناشی از اجبار و رانده شدن ساکنان به دلایلِ مختلف، مثل؛ شرایط نامساعد اقلیمی، حوادثِ طبیعی یا به دلیل نقض یا نادیده گرفتن نیازمندی‏ های بشری از سوی دولت‏ ها، مثل؛ بیکاری، فقر، کمبود غذا، بیماری، اختلافات سیاسی، نبود امنیت، زورگویی و ارعاب، تصفیۀ نژادی یا قومی، جنگ و حتا قتل‌عام صورت می ‏گیرد. در برخی موارد مهاجرت اختیاری است که عوامل جذب کننده باعث می ‏شوند، تا مهاجران به خاطر دستیابی به شرایط بهتر زندگی، مثل؛ تعلیم و تربیه بهتر، درآمد اقتصادی خوبتر، مسکن عالی، خدمات صحی خوبتر، آزادی ‌های مدنی و سیاسی دلخواه، به مهاجرت روی آورند. مهاجرت ‏ها هم به‏ صورت رسمی و هم به‏ شکل قاچاقی صورت می‏ گیرد؛ امروزه بیشترین آمار مهاجرت ‏ها از شرق به غرب است که هم فرار مغزها را در پی دارد و هم نیروی بشری ارزان به آن طرف به سرعت غیر قابل تصور در حال انتقال اند. روندی که زمانی از غرب به طرف شرق جریان داشت؛ اما اختلافات نژادی و فرهنگی چالش‏ های جدی را فرا راه مهاجرین قرار می‏ دهد که برخی اوقات منجر به آسیب ‏های جدی علیه مهاجرین می‏ گردد. اکثریت مهاجران در کشورهای دیگر به شغل ‏های پیشِ پا افتاده، چون؛ زراعت، ساختمان، هوتل‌ داری و رستورانت‌ داری، مراقبت و پرستاری از سالمندان، نظافت و پیش‏ خدمتی منازل مشغول شده؛ یا اینکه با دستمزد های ناچیز به کارهای ثقیل و دشوار وادار می ‏شوند و در برخی موارد امکان دارد تا به کار های سیاه و غیر قانونی گماشته شوند.
در موارد شدیدتر حتا ممکن است به مشکلاتی، چون؛ استثمار و بدررفتاری مواجه به اعمال خشنِ حاشیه ‏نشینی، سوء استفادۀ جنسی و حرکت‏ های نژادپرستانه نیز گردند. نزدیک به نیم قرن است که افغانستان بالاترین میزان مهاجرت اتباع خود به سایر کشورها را دارد؛ لذا مطالعه و ارزیابی علل و عوامل مهاجرت و پیامد های آن در کشورهای مبدأ و مقصد اهمیت خاص داشته؛ دولت و نهاد علاقه‏ مند بین‏ المللی را کمک می‏کند، تا با تشخیص عوامل، میزان و تأثیرات مهاجرت مردم افغانستان سیاست‏ های انسانی و حقوقی خود را مطابق آن عیار نمایند.